کد مطلب:193901 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:270
ثواب ذکر
حضرت سلیمان در عصر خویش صاحب حكومتی بود كه هیچ چیز از سیطره ی قدرتش خارج نبود. هیچ كس قبل و بعد از او به چنین حكومتی نرسیده و نخواهد رسید. سلیمان بر بشر، پرندگان، حیوانات وحشی، اجنه و شیاطین حكومت می كرد، و چنین حكومتی به قول خود حضرت سلیمان، به هیچ كس نخواهد رسید؛ چرا كه او از خدای متعال چنین
[ صفحه 69]
خواست: «رب اغفرلی و هب لی ملكا لا ینبغی لأحد من بعدی [1] ؛ پروردگارا مرا ببخشا و ملكی به من ارزانی دار كه هیچ كس را پس از من سزاوار نباشد». از دایره ی ملك و پادشاهی سلیمان، فقط سرزمین سبأ خارج بود كه آن هم جزوش شد. روزی سلیمان از جایی عبور می كرد. با خود گفت: خداوند لطف بزرگی در حق من كرده كه حكومتی با این وسعت در اختیارم نهاده است. ناگهان باد صدایی را به گوش سلیمان رساند كه می گفت: ثواب یك «سبحان الله» گفتن از تمام این حكومت تو بیشتر است.
از این جا معلوم می شود كه در آخرت چه حسرتی گریبان گیر انسان هایی می شود كه اوقات فراغت خود را با یاد خدا و گفتن سبحان الله پر نكرده اند؛ چه رسد به این كه خدای ناكرده زبان به چیزهایی آلوده كرده باشند كه سؤال و جواب در پی دارد. امام صادق علیه السلام می فرماید: زبان خود را به تسبیح مشغول كنید، هم چنین در روایت آمده است: «اذا قال العبد سبحان الله سبح معه مادون العرش [2] ؛ وقتی بنده ای تسبیح می گوید مادون عرش همه با او تسبیح می گویند».
[ صفحه 69]
خواست: «رب اغفرلی و هب لی ملكا لا ینبغی لأحد من بعدی [1] ؛ پروردگارا مرا ببخشا و ملكی به من ارزانی دار كه هیچ كس را پس از من سزاوار نباشد». از دایره ی ملك و پادشاهی سلیمان، فقط سرزمین سبأ خارج بود كه آن هم جزوش شد. روزی سلیمان از جایی عبور می كرد. با خود گفت: خداوند لطف بزرگی در حق من كرده كه حكومتی با این وسعت در اختیارم نهاده است. ناگهان باد صدایی را به گوش سلیمان رساند كه می گفت: ثواب یك «سبحان الله» گفتن از تمام این حكومت تو بیشتر است.
از این جا معلوم می شود كه در آخرت چه حسرتی گریبان گیر انسان هایی می شود كه اوقات فراغت خود را با یاد خدا و گفتن سبحان الله پر نكرده اند؛ چه رسد به این كه خدای ناكرده زبان به چیزهایی آلوده كرده باشند كه سؤال و جواب در پی دارد. امام صادق علیه السلام می فرماید: زبان خود را به تسبیح مشغول كنید، هم چنین در روایت آمده است: «اذا قال العبد سبحان الله سبح معه مادون العرش [2] ؛ وقتی بنده ای تسبیح می گوید مادون عرش همه با او تسبیح می گویند».
[1] ص، آيه 35.
[2] بحارالأنوار، ج 90، ص 166.